Laatste 2 weken..

Het is al weer een tijdje geleden dat ik een blog geüpload heb. Wat de reden hiervoor is geeeen idee. Afgelopen 2 weken heb ik de laatste weken doorgebracht op de kinderafdeling. Weer veel verschillende en vooral aangrijpende casussen tegen gekomen. Afgelopen week 2 kindjes met ernstige ondervoeding. Een baby van 7 maanden met een gewicht van 3.5 kg, dit is normaal het gemiddelde geboortegewicht.. Het raakte me echt heel erg om dit te zien, het leek wel op een prematuur inplaats van een baby van 7 maanden. Het leek ook wel alsof ze telkens bijna stikte. Toch raar dat een baby van 7 maanden ondervoed kan raken aangezien ze nog borstvoeding krijgt. Waarschijnlijk heeft de baby het nooit goed voor elkaar gekregen om genoeg voeding binnen te krijgen. En een meisje van 7 jaar met Kwashiorkor en marasmus: kwahiorkor: tekort aan eiwitten waardoor ze opgezwollen buikjes krijgen en marasmus: een tekort aan alle voedingsstoffen, wat je dan vaak ziet is de ribbenkast en echt heeeele dunne kindjes. Kwashiorkor en marasmus is hier een veel voorkomend probleem. Vaak worden de kindjes met deze vormen ondervoeding niet eens opgenomen maar door de ondervoeding krijgen ze door de lage weerstand er vaak een longontsteking of malaria bij en dat is dan de reden om opgenomen te worden. Dit kindje had zoveel last van oedeem: benen, gezicht, armen enz.. dat ze niet meer in staat was om te lopen. Wat ik eerder al in een blog vernoemt heb is dat ik ondervoeding het meest schrijnende vind om te zien, dat het nog gebeurt in de wereld is echt niet oké. Het feit dat wij met gemak 3 maaltijden per dag en tussendoortjes naar binnen schuiven en dan vervolgens ook nog klagen dat we te dik zijn.. hier mogen ze blij zijn met 1 maaltijd per dag en vaak is dat alleen maar nsima: maismeel met gekookt water. Ook is er afgelopen week een kindje van 11 jaar binnen gebracht die verkracht was door een man van 69 jaar.
Het meeeest vreemde hiervan was dat de verkrachter en het kindje samen werden binnen gebracht op de kinderafdeling om verhoord en onderzocht te worden op onder andere hiv. Dat kun je je in Nederland toch niet voorstellen dat de verkrachter en het slachtoffer samen nog in 1 ruimte zijn.
Heel zielig echt heeel zielig.

Afgelopen week hebben we ook ons afscheidsfeest gegeven, we hadden al het personeel van het ziekenhuis uitgenodigd. Een Dj ingehuurd en natuurlijk heeel veel drank in geslagen aangezien Afrikanen wel van een biertje houden ;)
Het was erg gezellig en op zo’n avond krijg je toch weer even besef hoe erg je de mensen hier gaat missen.
Binnen stond al het personeel van het ziekenhuis en buiten stonden alle kindjes hier uit de buurt mee genieten van de muziek, erg gezellig!

We zijn ook nog naar Blantyre geweest om inkopen te doen met het donatiegeld. We hebben besloten om bekleding voor de matrassen te kopen: we kunnen hier uiteindelijk 70 bedden mee bekleden, dit is 1/3e van het ziekenhuis. Ik denk dat het een hele goede investering is omdat het lang mee gaat en de patiënten er ook echt wat aan hebben.
Van het geld wat we over hebben worden er nog infuuspalen gekocht en kopen we in Nederland nog saturatie meters voor de kinderafdeling omdat deze hier niet te betalen zijn.
Ik denk dat ik namens het ziekenhuis en de patiënten alle mensen die geld gedoneerd hebben heel erg mag bedanken. Het is ze echt gegunt!
Wat we de afgelopen weken vooral veel gedaan hebben is gewandeld en vervolgens in de bergen spullen en kleren weg te geven aan de mensen die daar wonen. Wat geeft dit een voldoening, de mensen dansen en springen van blijdschap.

Wanneer ik dit schrijf is het 6 juli, onze laatste dag in Muona en ook de 50ste verjaardag van Papa, ook vanuit hier papa nog een keer gefeliciteerd!
Op zulke dagen is het toch wel een beetje jammer om niet thuis te kunnen zijn.
Morgen vertrekken we met het vliegtuig naar Zanzibar (eiland van Tanzania), wat heb ik daar veel zin in en wat ben ik blij dat ik niet meteen naar deze stage naar huis moet. Ik denk dat het goed voor me is om het allemaal nog af te kunnen sluiten met een vakantie in het paradijs Zanzibar.

Ik denk dat ik het wel 10000x kan zeggen maar wat zijn de afgelopen 10 weken voorbij gevlogen en wat ga ik het hier ontzettend missen. Wat mij betreft ga ik volgend jaar weer mee met de volgende groep :P
Het liefst ga ik vanaf nu weer sparen om ooit weer terug te mogen naar Muona.
Misschien wel als ik afgestudeerd ben om nog meer ervaring op te mogen doen in het ziekenhuis.

Ik denk dat dit de laatste blog is die ik schrijf, aangezien het waarschijnlijk niet heel interessant is om te lezen hoe ik op het strand lig in Zanzibar.
Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken dat jullie de afgelopen 10 weken via mijn blog zijn meegereisd. Het was fijn om het af en toe allemaal van me af te kunnen schrijven via deze blog. Tot 25 juli!

Zikomo Kwambiri!!

Liefs,

Lian