Week 8: na een weekje OK ervaren genoeg om een kip te slachten

Week 8

Dinsdag 13-7-2017
Vandaag begon ik voor 2 weken op Theatre (Operatie afdeling). Ik stond hier vandaag alleen omdat we een zieke in de groep hebben waar we voor thuis blijven om in de gaten te houden. We doen dit rouleren vandaar dat ik gisteren ook niet heb gewerkt. In het begin van de ochtend was het redelijk rustig maar later in de ochtend kwam het op gang. Er kwam een man binnen met een septische wond aan zijn knie en een man met een infectie aan zijn scrotum. Dit waren de 2 operaties die vandaag gepland stonden. Ook kwamen er in de ochtend nog een jongen binnen met een gebroken arm, een jongen met een gebroken been en een vrouw waarvan het topje van de duim af was gebeten door iemand anders. Deze worden dan door de OPD (eerste hulp) doorgestuurd naar Theatre om hier behandeld te worden. Ik heb meegekeken bij de operatie van het geïnfecteerde scrotum. Ik vond de operatie niet eens zo naar maar die man was zo erg ondervoed, het was gewoon vel over been. Ik vond het echt een triest gezicht.. Later in de ochtend heb ik geholpen met het reponeren van de breuk in het been. Dit ging achteraf totaal tegen mijn principes in wat ik eigenlijk stiekem al wel had kunnen bedenken. Het was een jongen van 14, zijn scheenbeen was gebroken. Hij kreeg pijnstilling maar voor mijn gevoel was het nog helemaal niet goed ingewerkt voordat we begonnen met het reponeren van de breuk. 2 verpleegkundige trokken aan de voet en ik samen met een arts aan het bovenbeen. Het ging er zo lomp aan toe en hij verging van de pijn, ik vond het echt heel zielig om te zien. Voor mijn gevoel is hij nu compleet getraumatiseerd hier door. Ook heb ik nog meegekeken bij het reponeren van een breuk in beide botten in het onderarm, dit ging er wederom erg lomp aan toe. Toch bleef deze jongen wel sterk, soms zag je alleen zijn gezicht vertrekken van de pijn. Deze twee breuken werden later allebei gegipst waarbij ik mee heb mogen helpen. 

Woensdag 14-7-2017
Vandaag stond ik samen met Annabel op Theatre. Het was een rustige dag op theatre, er waren geen operaties gepland vandaag dus het was wachten op de OPD’s en de spoedgevallen. Tegen een uur of 11 kwam er een man van 21 jaar binnen die vandaag besneden zou worden. Er was iets mis met zijn voorhuid deze zat namelijk vast aan zijn eikel. Ik vond de besnijdenis een akelig gezicht om te zien. De anesthesist Maxwell voerde deze procedure uit. Later in de ochtend kwam er nog een man van de OPD binnen met een abces in zijn vinger en een jongen van 14 jaar met een vishaak in zijn vinger. Grappig was dat hij deze vishaak achteraf weer mee naar huis nam om weer mee te gaan vissen. Bewijst maar weer hoe arm de mensen zijn dat er na dit ongelukje zelfs de vishaak nog hergebruikt moet worden. Nadat we terug kwamen van onze lunch was er een staaroperatie. Deze voert de directeur/oog arts van het ziekenhuis uit. Hij is de enige oogarts in 2 districten en ook de grote stad Blantyre waar hij dus maandelijks een keer heen gaat om de oog operaties uit te voeren. Hij gaat ook regelmatig naar andere ziekenhuizen in de buurt en hier doet die soms wel 25 oogoperaties op een dag. Hij heeft eerst 6 jaar gestudeerd voor basisarts en hierna 5 jaar voor oogarts. Ik vond het een hele interessante procedure maar tegelijkertijd ook weer akelig omdat de patiënt wel verdoofd is maar wel alles kan zien wat er met zijn oog gebeurd. 

Donderdag 15-7-2017
In de ochtend mochten we mee kijken bij een operatie waarbij de eileiders werden doorgeknipt. Dit was bij de psychotische vrouw die vorige week binnen was gebracht op Maternity. De arts vertelde dat ze bij haar vorige zwangerschap meerdere malen aan haar navelstreng heeft getrokken waardoor deze is gescheurd en het kind is doodgebloed in de baarmoeder. Normaal doen ze in dit ziekenhuis niet aan family planning omdat het een katholiek ziekenhuis is maar dit is uit medische redenen en voor de veiligheid van de eventuele toekomstige ongeboren kindjes. Het was een kleine ingreep maar wel interessant om te zien. Ze kreeg diazepam (roesje) toegediend zodat ze gesedeerd werd en hierna kreeg ze ook nog algehele narcose. Aan het einde van de procedure tijdens het hechten leek ze wel of ze wakker was geworden. Ze begon te schokken en te kreunen alsof ze alles mee kreeg. Je zou dan denken dat er dan pijnstilling wordt gegeven maar dat gebeurd niet, de procedure wordt gewoon afgemaakt terwijl ze echt wel een hoop mee kreeg.
Later in de ochtend was er ook nog een spoed keizersnede. Moeder had een medicijn ingenomen die ze van medicijnmannen hier krijgen, dit versnelt de weeën opgang maar niet de ontsluiting van de baarmoeder. Waardoor ze dus moest gaan bevallen maar nog geen ontsluiting had. Hierdoor moest ze een keizersnede krijgen, ze had een gezond jongetje op de wereld gezet. Inmiddels zit ik op 12 bevallingen met keizersneden meegerekend.
Tussendoor kwamen er ook nog mensen van OPD binnen. Een man had een abces op zijn achterhoofd waar hij al een jaar mee rond liep wat verwijderd moest worden en de andere man had een lipoom al 4 jaar op zijn heup zitten die ook verwijderd moest worden.
Vandaag kregen we te horen van een collega dat het baby’tje met zuurstoftekort tijdens de bevalling op maternity waar we vorige week de hele week voor gezorgd hebben mee naar huis is genomen.. dus een soort van doodvonnis opgeschreven. Ouders konden de behandeling niet meer betalen en er zat ook geen vooruitgang meer in. Weer een voorbeeld van armoede grrr… 

Zaterdag 17-6-2017
Vandaag moesten we er toch echt aan geloven, om echt te ‘integreren’ moesten we zelf een kip geslacht hebben. Nou dit hebben we geweten…
Merel en Joost zijn samen een kip gaan kopen op de markt en hierna hebben we hem met zijn alle geslacht. De meiden hebben natuurlijk het werk gedaan haha. Emmie heeft hem bewusteloos geslagen, ik heb zijn nek omgedraaid en hem uit zijn lijden verlost en Merel heeft zijn nek vervolgens doorgesneden. Op het moment dat de kip bewusteloos was geslagen brak het zweet me toch wel ff uit, ik moest de nek omdraaien. 
Ik heb maar vaak genoeg gedraaid zodat ik zeker wist dat hij niet meer zou leven en geen pijn zou voelen. 
Arme kip…. Achteraf voelde ik me best schuldig maarja.. als je in de winkel vlees koopt zal het vast niet op een veel vriendelijkere manier gebeurd zijn. 
Morgen hebben we Raphael en zijn vrouw Adina uitgenodigd en William met zijn vrouw Dominiqua. Hoop maar dat de kip goed zal smaken 

Tiwonana (tot ziens),

Lian