De weken vliegen voorbij, mijn ervaring tot nu toe.

Vrijdag 16-7-2017
Een korte update over mezelf en hoe ik het tot nu toe in het ziekenhuis beleef. 
De afgelopen 8 weken zijn voorbij gevlogen en hier heb ik ook blogs van bij gehouden maar ik heb nooit echt ter sprake gebracht wat het voor een indrukken op me achterlaat en hoe het met mij gaat.

Hoe het met mezelf gaat?..
Ik heb het echt super erg naar mijn zin en ik kan het iedereen aanraden. Ik leer hier zo ontzettend veel en ik mag hier zoveel uitvoeren wat ik in Nederland absoluut niet zou mogen doen. Ik merk dat ik nu al zoveel meer ben gaan waarderen wat voor ons in Nederland allemaal heel normaal is. In Nederland heb ik er nog wel eens een handje van om ’s avonds mijn eten te laten staan of bijvoorbeeld weg te gooien, dit zal niet meer gebeuren haha :P De mensen hier zijn ontzettend aardig, vriendelijk en behulpzaam. Iedereen groet elkaar en je vraagt standaard aan iedereen hoe het met ze gaat. Dit kun je jezelf echt niet voorstellen in Nederland. Het scheelt wel dat ik in een dorp woon waar mensen elkaar ook goedendag zeggen. Het leven hier is zo anders dan in Nederland, alles hier gebeurt op z’n Malawiaans: namelijk: Malawianen kennen geen tijd. Ik voel hier totaal geen druk of stress waar ik in Nederland nog wel eens last van heb. Tot aan vertrek had ik dagelijks wel een stijve nek en hoofdpijn maar sinds dat ik hier ben heb ik er geen last meer van, yes :),,, afkloppen.. 

Waar ik vooral achter ben gekomen is dat ik veel struikel over de taalbarrière, waardoor ik moeilijk contact kan maken met patiënten. Engels is hier de hoofdtaal die eigenlijk iedereen in het ziekenhuis kan spreken op de patiënten na. De patiënten komen vaak uit kleine dorpjes in de bergen waar ze geen school hebben, dus ook nooit de kans hebben gehad om Engels te leren. Ze spreken hier Chichewa, totaaal niet te vergelijken met Nederlands. Ik probeer me te verdiepen in de taal, maar het is zooo moeilijk en er komt nog niet veel meer uit dan: hallo (moni), hoe gaat het? (moni bwanji) Dankjewel (zikomo) enz.. Psychosociale zorg wordt hier niet/ tot weinig geboden. Dit is nou net het gene wat ik leuk vind in de zorg en het is misschien ook wel een van de belangrijkste dingen in de zorg wat mij betreft. De taalbarrière maakt dit tot mijn grootste struikelblok hier, het enige wat ik kan doen is op mijn aller best proberen Chichewa te praten, lief lachen, hand op de schouder leggen en een keer mijn duim op steken.   

Ondervoeding is een groot probleem hier en het is vervelende om te moeten aanzien en er niks aan kunnen doen. Nu zullen jullie wel denken dan geef je de mensen toch een keer wat te eten die het nodig hebben maaaar.. je kunt niet de ene persoon eten geven die het harder nodig lijkt te hebben dan de ander want bijna alle mensen hier zitten eigenlijk tegen ondervoeding aan en moeten de eindjes aan elkaar knopen. 

Wat ook echt een dingetje hier is dat mensen veeeel te laat naar het ziekenhuis komen waardoor ze vaak bij binnenkomst al meteen opgegeven kunnen worden.
Dit kom je vrijwel op iedere afdeling tegen. De grootste reden hiervoor is dat mensen simpel weg het geld er niet voor hebben. Afgelopen jaar zijn de prijzen van de behandelingen verhoogd in het ziekenhuis, dit is ook goed terug te zien op de afdelingen, het is rustiger dan ooit. Niet dat wij hier ervaring mee hebben, maar dit is wat we terug krijgen van het ziekenhuis personeel.

Wanneer ik dit schrijf zit ik al de hele avond in het donker omringt door kaarsjes, de stroom is namelijk weer uitgevallen. We kunnen dus niet koken dus het zal vanavond wel weer brood worden. Gelukkig hebben we goed contact met het ziekenhuis personeel die ons aanbood om te komen koken op hun vuurtje. We konden dus gaan eten bij de klinical officer George. Klinical officer: een soort arts, ze mogen even veel doen als een arts, ze krijgen alleen een veel lager salaris en de opleiding duurt ook maar 3 jaar inplaats van 6. Best gek want in Nederland zou je met een opleiding van 3 jaar verzorgende IG zijn en hier mag je met een opleiding van 3 jaar gewoon keizersneden en andere operaties uitvoeren. We hebben zelf ons eten meegenomen: aardappels en groenten en deze gekookt op het vuur daar. Mooie herinneringen..  Het was de eerste keer dat ik binnen ben geweest in een van de hospital houses. Ik schrok echt van het feit dat het zo armoedig was. Het was denk ik een huisje van 15 m2, er stond een elektrisch gaspitje, een bed, een tafel, een tv en een paar stoelen. En dit is voor Malawiaanse begrippen nog luxe. Het feit dat zijn buurman in hetzelfde soort huis woont met zijn vrouw en 2 kinderen, daar schrok ik echt van. 

Armoede..
Zoals ik al eerder in mijn blog benoemt heb behoort Malawi tot een van de armste landen ter wereld. Het is echt in alles terug te zien, huizen, leefstijl, ondervoeding, geen school volgen, kleding enz.. Het is zo schrijnend om dit met eigen ogen aan te moeten zien. Je weet dat het er is maar pas als je het met eigen ogen ziet besef je hoe ernstig het wel niet is. Wat dan nog zo bijzonder is dat als je op de markt bent en 5 tomaten koopt dat je er dan bijvoorbeeld 1 gratis bij krijgt. Of dat als je een kopje rijst koopt dat ze er dan nog wat extra bij doen, in Nederland zouden ze eerder een schepje eraf scheppen. 
Ik denk oprecht dat er een wonder moet gebeuren om dit land uit de armoede te krijgen, of heeeel veel miljarden.. De mensen zouden het zo verdienen hier.
Gelukkig hebben we een heel mooi geldbedrag van 2250 euro opgehaald om het ziekenhuis waar we stage lopen te ondersteunen. 
500 euro hebben we in een project van baarmoederhals kanker gestoken waar de hoofdverpleegkundige Sheila mee bezig is. Deze 500 euro hebben we ook als donatie gekregen van een vrouw die hier ook ooit geweest is.  Het overige deel van het geld willen we gaan besteden aan: Bedden op de kinderafdeling opnieuw bekleden, infuushaken voor de man/vrouw afdeling, kleine saturatiemeters voor de kinderafdeling en de brancards laten repareren. 
We hebben de afgelopen weken goed rond kunnen kijken en oriënteren wat volgens ons het hardst nodig is. Vooral de bedden op de kinderafdeling zijn echt aan nieuwe bekleding toe. Het matras zelf is nog prima maar de bekleding is helemaal gescheurd.