Week 3: Children ward

Week 3:

Maandag 8-5-2017
Vandaag zouden we op de kinderafdeling beginnen, voor 2 weken.
Wat had ik er zin in, ik wil heel graag kinderverpleegkundige worden dus dit is dan natuurlijk de ultieme test of het wel echt iets voor mij is.
De afdeling bestaat uit 2 grote zalen, 1 zaal voor de jongere kinderen en 1 zaal voor de ouderen kinderen. Overdag ligt er maar 1 jongetje in bed, hij ligt in tractie vanwege een bovenbeenfractuur. De rest van de kinderen zit samen met moeders buiten.
Het was vandaag een rustige dag op de afdeling, je zal denken, oh dat is een goed teken want dan zijn er minder zieke kinderen, maar het kan ook zo zijn dat er wel zieke kinderen zijn, maar ze geen geld hebben om te komen. 
We begonnen ’s Ochtends met het meten van de vitale functies en het doen van alle controles zoals, het navragen van ontlasting en urine, het meten van de alertheid, huidturgor enz.
Wat me opviel in de papieren was dat de meeste kinderen hier komen met Malaria, Pneumonie (longontsteking) een anemie (bloedarmoede) of een sepsis (bloedvergiftiging). 
In de ochtend is er een kindje van 5 maanden met ontslag gegaan zonder diagnose. De ouders wilde het kindje graag mee naar huis nemen en dit moeten we dan ook 
respecteren. Waarschijnlijk was het epilepsie, het kindje lag er doodstil bij en gaf geen kick, ik maakte me best wel zorgen. Ik had het er met de arts over en die vond het eigenlijk ook niet verantwoord, maar hij had adviezen gegeven en de ouders bleven bij hun standpunt dat ze naar huis wilde, waarschijnlijk ook omdat ze het niet meer konden betalen.
In de ochtend hebben we nog een lesje Chichewa (de taal die hier gesproken wordt) gekregen van een collega. Later in de middag kwamen er twee meisjes van één jaar oud binnen. Beide moesten ze een infuus krijgen, bij de één lukte het wel en bij de ander zijn ze er na een stuk of 10 keer proberen mee opgehouden. Het ene meisje had oedeem stadium 3, ze was helemaal opgezwollen, gezicht, armen en benen. Hierdoor liet haar huid ook los, wat was dit een triest gezicht. Dit kwam door ondervoeding. 
Het is moeilijk om kindjes gerust te stellen die bang voor je zijn, dat word echt mijn uitdaging voor de komende 2 weken!

Dinsdag 9-5-2017/ Woensdag 10-5-2017
Vandaag was het een rustige dag op de kinderafdeling, ik heb de controles gedaan bij de kinderen en met de arts meegelopen. Aan het eind van de ochtend kwam er een meisje van 11 maanden binnen. Ik kreeg er meteen een raar onderbuik gevoel bij, ik zei al tegen Nina hier zit niet veel leven meer in.
We namen haar mee naar de ‘Treatment room’. Ze probeerden een infuus in te brengen en terwijl ze dat deden hield ik haar handje vast en praatte zachtjes tegen haar.
Het kindje had een bacterie opgelopen waardoor een sepsis (bloedvergiftiging) en bloedarmoede. 
(Hier hebben ze niet de middelen om te onderzoeken welke bacterie, dus ze geven altijd een breedspectrum antibiotica.) Ze was helemaal uitgedroogd en tijdens het aanprikken van het infuus gaf ze geen kick. 
Niet een terugtrekreflex, niet huilen, ze lag er echt levenloos bij. Het lukte ook niet om een infuus te prikken dus toen gingen de verpleegkundige de vitale functies meten. Ze vroegen om mijn stethoscoop, hij probeerde te luisteren en na het luisteren testte hij of de stethoscoop wel werkte, hij hoorde namelijk niks. 
Ik wilde de hartslag meten, maar er was geen hartslag meer te voelen.. Het kindje was overleden.
Wat was dit heftig zeg, ik had echt een brok in m’n keel die ik continu probeerde weg te slikken, omdat het hier niet helemaal gepast is om je emoties te tonen. De ouders gaven geen kick, stiekem hadden ze denk ik wel verwacht dat het niet meer te redden was. De doek van de moeder werd over het kindje heen gelegd. Samen met de verpleegkundige heb ik geholpen om het kindje op de rug van de vader vast te maken. Er gingen verschillende doeken omheen om het hoofdje te ondersteunen.
Vervolgens liepen ze weg, richting huis, Mozambique.. Het is zo hartverscheurend om ouders met hun overleden kindje weg te zien lopen om vervolgens nog dagen te moeten lopen om thuis te komen. Het is zo oneerlijk dat de mensen hier te laat komen omdat ze het gewoonweg niet kunnen betalen. Op zo’n moment wil je zoveel kunnen betekenen voor die mensen maar je kunt simpelweg niks.. er alleen maar proberen voor ze te zijn.
Woensdag zijn we weer op out reach gegaan, dit blijft toch echt wel bijzonder. Alle moeders met kindjes die op je aan het wachten zijn. We hebben kindjes geregistreerd en gevaccineerd. 

Donderdag 11-5-2017 / Vrijdag 12/5-2017
Vandaag was ik samen met Nina weer een dagje op de kinderafdeling, we begonnen de dag met de gedachten dat het vandaag weer zo rustig zou worden als de dagen ervoor.
Wat zijn die kindjes hier toch poepies.. om op te vreten. Maar wat blijf ik het toch moeilijk vinden om te moeten aanzien hoe ondervoed alle kindjes zijn.
Ik schaam me zelfs als ik met mijn lunchpakketje door het ziekenhuis loop, deze probeer ik zo goed mogelijk weg te stoppen. 
In de ochtend begon het al steeds drukker te worden. Er zijn vandaag drie kindjes binnen gekomen met hoge koorts en koortsstuipen, 1 meisje en 2 jongens. Bij alle drie de kinderen hield de koorts al zo’n drie dagen aan.
Twee van de drie kinderen kregen een lumbaalpunctie om hersenvliesontsteking uit te sluiten, bij één van de kinderen hadden de artsen toch wel een heel sterk gevoel dat het een hersenvliesontsteking was. Tijdens een lumbaalpunctie was er één jongetje dat hier gewoon helemaal niet op reageerde, ik kreeg een soort flashback naar dinsdag..
Een lumbaalpunctie schijnt zo pijnlijk te zijn, zo ver was het jongetje dus al van de wereld. Ik heb me de hele dag ook wel zorgen om hem gemaakt, hij reageerde op geen enkele medicatie en de koortsstuipen bleven aanhouden.
De koorts reageerde namelijk niet op de medicatie en het kindje had last van nekstijfheid. Het is zo naar om koortsstuipen te zien, kindjes liggen helemaal te schokken en vervolgens verkrampen ze helemaal. Het waren alle drie kacheltjes, zo warm dat ze waren.
Gelukkig ging het bij het meisje na wat medicatie en een bloedtransfusie al een stuk beter. Eigenlijk moest ze 2 zakjes bloed krijgen maar er was maar 1 zakje aanwezig.. Het gebeurt hier te vaak dat kinderen overlijden doordat er gewoon geen bloed is. De koortsstuipen verdwenen en de koorts nam af. Het was me een dagje wel, veel gezien en veel mogen doen. Ze boden zelfs aan of ik een lumbaalpunctie wilde uitvoeren, dit aanbod heb ik toch maar afgeslagen haha.
Vrijdag waren we vrij en hebben we lekker rustig aan gedaan, in de zon gelegen en naar de markt geweest.

Zaterdag 13-5-2017 / Zondag 14-5-2017
Vandaag moesten we vroeg op, 05:00u maar liefst. We gingen vandaag wat leuks doen, naar de Elephant March. Dit is een groot moeras in het Zuiden van Malawi waar heel veel vogels, krokodillen en nijlpaarden te zien zijn. Vroeger leefde hier ook olifanten vandaar de naam, maar deze zijn vroeger vermoord door de westerse landen voor het ivoor. Op een fietstaxi gingen we naar de bestemming, wat was dit leuk en indrukwekkend!! Ik had echt een fiets verwacht waarmee het 2 uur lang afzien was, maar gelukkig waren er kussentjes, handvaten en voetensteuntjes. Ik heb zo onwijs erg genoten, wat een mooie, bijzondere rit, midden door de natuur van Malawi. Langs alle dorpjes op en de bush bush in. We moesten over bruggen gemaakt van takken van een boom en riet, zo wankel en gammel als iets.. Ook moesten we met de pont naar de overkant van de rivier. De pont is hier alleen iets anders dan in Nederland, namelijk een uitgeholde boomstam. We moesten met 3 boten naar de overkant om 16 personen en 8 fietsen naar de overkant te krijgen. We moesten ook meerdere malen door beekjes heen lopen omdat we hier niet met de fiets doorheen konden. Hoe dichter we bij het natuurgebied naderde hoe minder bewoond het werd, er is namelijk 2 jaar geleden een hele grote overstroming geweest. Waarbij meer dan 300 doden zijn gevallen, overal verlaten huizen en gebouwen.. William vertelde ons zelfs dat er de eerste paar dagen niemand in de buurt kon komen, hierna is hij met een bootje mensen gaan redden. Er is toen zelfs een vrouw bevallen in een boom. Het is gewoon niet voor te stellen dat die mensen al niets hebben en dat dan alles wat ze opgebouwd hebben dan ook nog eens verwoest wordt door een overstroming. 
Bij het natuurgebied zelf gingen we 2 uur rondvaren in bootjes, wat was het een mooi gebied, helaas geen krokodillen en nijlpaarden gezien. Wel hele mooie vogels van een zeearend tot aan een kolibrie en pelikanen. 
Toen we eenmaal thuis waren had ik toch wel last van beurse billen haha, desondanks het kussentje.
Zondag: 
Jaaa vandaag is Nina jarig. Het huis is mooi versierd en er is natuurlijk voor Nina gezongen.
In de middag zijn we wezen lunchen bij William en zijn vrouw. Dit was erg gezellig en wat zijn ze gastvrij, eindelijk hebben we na 2 weken vlees op: kip!! Wat was dit lekker, vanochtend geslacht door de vrouw van William. Kip met frietjes en sla, ik was een tevreden mens ;) Nog een keer met z’n alle lang zal ze leven gezongen voor Nina, zelfs in het Nederlands, ook William zong mee.
Wat kan hij leuke verhalen vertellen, hij verstaat trouwens 80% Nederlands en spreekt 20%, dus oppassen met wat we zeggen :P
Hij vertelde ons dat de honden die we ’s nachts horen ook hyena’s kunnen zijn…
Er zitten hier ook veel slangen zoals: pythons, cobra’s, pofadders en boomslangen..
Gelukkig zijn we er nog geen een tegen gekomen. 
Vanavond lekker rustig aandoen en morgen mijn 19e verjaardag in Malawi gaan vieren, het voelt toch wel raar en bijzonder om hier jarig te zijn..

Het was een indrukwekkende maar leuke week, veel gezien en veel geleerd.
Bedankt voor het lezen en tot volgende week, dan sta ik nog een weekje op de kinderafdeling.

Liefs,
Lian