Week 2: Man/female ward

Week 2

Maandag 1-5-2017
Vandaag hebben we het rustig aan gedaan, (geprobeerd) uit te slapen, de was gedaan en lekker in de zon gezeten.
Aan het eind van de middag zijn we nog bij de kindergarden voor gehandicapten wezen kijken waar Trees en Marjo waren. Binnen een week hebben ze dit gebouwd, echt zo knap! Het eerste houten gebouw in Muona. We zijn ook nog even bij de nonnen op bezoek geweest, er werd ons meteen al aangeboden dat als we ooit zonder eten zaten dat we altijd bij de nonnen terecht konden. Hier hebben ze namelijk altijd eten! Vanavond op tijd naar bed want morgen hebben we dan ook eindelijk onze eerste werkdag. Spannend maar wel super veel zin in!

Dinsdag 2-5-2017
Daar gingen we dan met een boterhammetje op zak naar onze eerste werkdag. Wat had ik er ’s nachts slecht van geslapen door de zenuwen.
Annabel, Nina en ik zouden vandaag beginnen op de man/female ward. Hier komen patiënten vanaf 15 jaar met alle ziektebeelden. 
Ze komen binnen op de treatment kamer waar ze onderzocht worden door de verpleegkundige en arts en vervolgens verder geholpen worden.
Ik had eigenlijk verwacht dat het vooral nog heel veel meelopen was en niet veel doen maar ik was denk ik nog geen 10 minuten op de afdeling en werd al meegenomen door een verpleegkundige om een wond te verzorgen. Ik dacht prima dat heb ik op school ook geoefend, op een pop. Totdat ik de wond zag, de eerste paar minuten was ik een shock en kwam er eigenlijk niks qua vragen uit, het enige wat ik zei was: ‘i just look’ haha. Het was dus een krokodillenbeet, hier werkt het zo met krokodillen dat je die gewoon kunt houden als een soort “vee” zoals je in Nederland koeien houd. Vervolgens kun je zo ook aansturen om iemand aan te vallen en dat was er bij deze man gebeurd. Zijn hele been heeft open gelegen en hij mocht van geluk spreken dat hij zijn voet nog had. De wond zag er al redelijk goed uit want het was inmiddels alweer 4 maanden geleden maar de verpleegkundige voorspelde dat het zeker nog wel 2 maanden ging duren.
Er lagen 2 mannen op de afdeling die te lang met een liesbreuk rond gelopen hebben waardoor de darmen in het scrotum waren gezakt.
Een gecompliceerde liesbreuk is het 2 na grootste probleem op Malaria na in Malawi.
Er is vandaag ook een jongen met spoed binnengebracht die binnenkwam in een diabetisch coma. Hier schrok ik zo erg van, hij leek wel helemaal van de wereld te zijn en geen lucht meer te krijgen. Hij was ook flink ondervoed zoals de meeste mensen hier en dat raakt me zo erg.
Het valt me nu al zo erg op dat de meeste problemen komen doordat mensen er thuis te lang mee rondlopen. Dit komt vooral doordat ze het geld niet hebben en het zo lang mogelijk proberen uit te stellen omdat ze het geld veel harder voor andere dingen zoals eten nodig hebben. Of mensen komen wel op tijd naar het ziekenhuis maar dan is de reis zolang dat ze hier al heel veel mee lijden. 
Vandaag kwam er ook een vrouw naar mij toe of dat ik de röntgenfoto van haar pasgeboren dochtertje wilde betalen omdat ze zelf het geld er niet voor had. Het is zo lastig om dit te weigeren maar het liefst help ik iedereen en je kunt niet de een wel wat geven en de anderen niet. 
’s Avonds was ik helemaaaal gesloopt. Zoveel indrukken en al zoveel gedaan op een eerste dag. Morgen staat er een dagje out reach op de planning.

Woensdag 3-5-2017
Vandaag gingen we op out reach met Joost, Noah en Nina. Out reach houdt in dat je de dorpen ingaan die te ver van het ziekenhuis af zijn. Vrouwen komen hier met hun kinderen naar toe om vaccinaties te halen, te wegen en soms te registreren.
We gingen met een truck richting de bestemming, Noah achter in de kofferbak haha.
We kwamen aan op de bestemming en onder de boom zaten al een hoop vrouwen met hun kinderen op ons te wachten. Als eerste werd er gebeden en daarna werd er voorlichting over HIV gegeven door middel van zang. Dit is zo leuk om te zien, ook iedereen kent het en kan meezingen.
De meeste kleine kindjes zijn zo bang om ons te zien omdat ze er waarschijnlijk niet eens weet van hebben dat blanken mensen bestaan.
Maar tegelijkertijd is iedereen zo dankbaar dat we ze willen helpen. We hebben geholpen met alle kindjes te registreren en te bepalen welke vaccinaties ze moesten krijgen. Vandaag hebben we nog geen vaccinaties gegeven maar alleen maar gekeken. Intra musculair (in de spier) mogen we sowieso niet geven vanwege besmettingsgevaar met HIV.
Wel hebben we druppeltjes in de mond toegediend voor polio en het rota virus. 
Ik vind het zo leuk om met al die kindjes en moeders bezig te zijn. Het is een hele belevenis een out reach. Het is zo bijzonder dat moeders met kindjes op de rug uren lopen om vaccinaties voor hun kindje te halen. Echt een diepe buiging voor die moeders. 
Het was een hele leuke dag maar wederom een hele vermoeiende dag dus we waren blij toen we in het huisje waren. Snel nog even naar de markt om eten te halen en daarna de nodige rust gepakt.

Donderdag 4-5-2017 / Vrijdag 5-5-2017
Vanochtend tijdens de overdracht, hoorde we een oorverdovend gehuil/geschreeuw wat echt door merg en been ging. Ik had er een raar onderbuik gevoel bij, toen ik hoorde dat op de man/vrouw afdeling een jongen van 15 jaar was overleden die maandag in een diabetisch coma binnen was gebracht, wist ik genoeg. Er stond allemaal familie op de afdeling en de jongen werd afgelegd en er werd gebeden.
Hier had ik het echt moeilijk mee, het is gewoon de keiharde realiteit hier en voor het ziekenhuis personeel is het hier dagelijkse kost.
Het is zo schrijnend om achteraf te horen dat er niet de juiste maat sonde (voeding) slang aanwezig was waardoor ze hem niet konden bijvoeden. Het is zo oneerlijk als je bedenkt dat er in ziekenhuizen in Nederland dagelijks zoveel materialen worden weg gegooid en dat hier iemand overlijd omdat ze tekort komen.. 
Wel begon ik vandaag een beetje mijn draai te vinden op de afdeling, ik wist wat er gedaan moest worden als iemand naar de operatiekamer moest: Nacl aanhangen, vitale functies meten, handtekening zetten en soms een katheter inbrengen.
Ik heb nog een paar wonden verzorgd en geprobeerd een praatje te maken met de patiënten, wel met handen en voeten want eigenlijk kan bijna niemand Engels. Ik heb vandaag ook een jongen ontmoet met sikkelcelziekte, hij woont onderhand al zijn hele leven in het ziekenhuis omdat hij transfusie naar transfusie moet krijgen. Hij gaat dus ook niet naar school en het enige wat die de hele dag doet is in zijn rolstoel zitten en naar buiten kijken..
Vrijdags was er niet zoveel bijzonders te doen op de afdeling, we hebben een paar mensen klaargemaakt voor de OK.

Zaterdag 6-5-2017 / Zondag 7-5-2017
Wat moesten we vroeg op, 05:00u maar liefst. We zouden om 06:00u naar Blantyre vertrekken.
We zouden vandaag Trees naar het vliegveld gaan brengen en een voorraad boodschappen gaan halen in de shoprite.
We gingen vandaag met de auto van de nonnen, het zou de beste auto van het hele district moeten zijn. Patrick Joe was onze chauffeur en samen met Raphael, Trees, Joost, Noah, Emmie en ik vertrokken we naar Blantyre.
We hebben er nu wel een stuk sneller over gedaan dan wanneer we hier voor het eerst naar toe kwamen. Het is en blijft een mooie rit en wat zijn mensen hier al vroeg op pad. Drukte op de markt, mensen die water gaan halen of mensen die naar de kerk gaan.
In Blantyre hebben we ontzettend veel boodschappen gekocht: 28 broden, heeel veel beleg en pizza’s, maar de pizza’s waren helaas bij aankomst in Muona helemaal beschimmeld. Het was ook niet een hele slimme zet om met 14 pizza’s een rit af te leggen van 5 uur in 32 graden, maarja.. dat is een leer voor de volgende keer.
In Blantyre heb ik wederom een nieuwe simkaart gekocht waarmee ik beter internet heb en dus op mijn telefoon blogs kan uploaden of af en toe een foto op facebook kan uploaden. We hebben onder het genot van een pizza afscheid genomen van Trees en haar weggebracht naar het vliegveld.
Toen kon de rit terug naar Muona beginnen. ’s Avonds om 5 uur kwamen we aan, het was een leuke rit, helaas een lekke band maar dat had Patrick Joe zo opgelost.
Zondag hebben we het lekker rustig aan gedaan, kleren gewassen, naar de markt geweest  en hebben we een voetbal wedstrijd gekeken. We waren hier een attractie op zich, helemaal omringt met kinderen en mensen haha. Dit blijft toch een beetje apart, maar wel grappig.

Foto’s uploaden gaat helaas niet lukken op de blog, deze houden jullie nog van mij te goed! Echter degene met Facebook kunnen hierop foto’s bekijken.
Bedankt voor het lezen, jullie horen snel weer van mij!

Liefs,
Lian