Week 1

Week 1 

Woensdag 26-4-2017
Na de klok rond te hebben gevlogen en 13 uur gewacht te hebben in Kenia kwamen we eindelijk aan in Blantyre. Hoe lager we bij de grond kwamen hoe meer ik ging beseffen dat we echt in Afrika waren en er geen weg meer terug was. 
Op het vliegveld in Blantyre merkte ik vrij snel dat het allemaal op zijn Afrikaans ging, relax, chill en take it easy. De vrouw van de paspoort controle achter het loket zat op haar telefoon en de beveiliging lag te slapen. Toen kwam de uitdaging een taxi (of taxi’s) zoeken die 7 mensen en 21 koffers mee konden nemen, dit ging uiteindelijk redelijk snel. We sliepen die nacht in Doogles lodge, tijdens de weg hier naar toe keek ik al mijn ogen uit. We waren echt in een andere wereld beland. Wat een indrukken, een wereld die je, je in Nederland niet voor kan stellen. Huisjes gemaakt van dakplaten, klei enz. Mensen broodmager en in kapotte kleren.
100e mensen die langs de weg liepen, ook kleine kindjes terwijl het een hele drukke weg was.

Donderdag 27-4-2017
Vandaag moesten we al vroeg het bed uit om dan eindelijk naar onze echte eindbestemming te vertrekken: Muona. 
We zouden om 08:00u opgehaald worden door Paul: de broer van William (de baas van het ziekenhuis). 
We zijn eerst nog langs een shoprite gegaan om alvast water, brood, beleg en een Malawiaanse sim kaart te halen.
Toen begonnen we eindelijk aan de veelbelovende rit waar Hans (onze leraar) al hele goede verhalen over had verteld. Het scheen heel erg mooi te zijn en dit was ook zo. Ik heb mijn ogen uitgekeken, ik kwam ogen tekort. Eerst reden we door de bergen op een verharde weg, wat een mooi uitzicht, we konden Mozambique zien liggen. 
Na door de bergen gereden hebben begon de rit echt, we reden een zandweg op. Dit was denk ik de mooiste en meest indrukkwekkende rit die ik ooit mee heb gemaakt. Deze rit duurden 5 uur. We reden langs allemaal kleine dorpjes op waar iedereen naar ons zwaaide en Azungu’s riepen (blanken in het Malawiaans). Er was zoveel te zien, wat een prachtige natuur, we zijn door rivieren heen gereden, kuilen, bulten, bergen alles kwam voorbij. 
Na een lange rit kwamen we dan eindelijk aan in Muona, hier kregen we al een warm onthaal van William (hoofd van het ziekenhuis) en Raphael (hoofd personeelszaken). Ik stond er wel van te kijken toen William ons begroette met ‘Goeiemorgen, alles goed?, beetje warm..’ 
We zijn naar ons huisje begeleid en hebben later op de avond nog twee Nederlandse vrouwen ontmoet Trees en Marjo die hier beiden voor een project zijn. Ze komen hier al jaren op rij. En oja… wat was ik blij dat ik eindelijk kon douchen na 3 dagen niet gedoucht te hebben. Ook al was de douche koud, ik genoot er op en top van.

Vrijdag 28-4-2017
’s Ochtens hebben we Sheila ontmoet (hoofdverpleegkundige van het Trinity hospital). Wat was dit een lieve en een warme vrouw. Ze was blij dat we er waren en vertelden ons dat we in de middag een rondleiding door het ziekenhuis zouden krijgen.
In de ochtend zijn we door Trees meegenomen naar de markt om zo de trucjes en weetjes van de markt en het afdingen op de markt te leren. Nu zal je wel denken afdingen, die mensen hebben al zo weinig, betaal gewoon de volle mep. Maar Trees vertelde ons dat als ze blanken mensen zien ze de prijzen hoger maken terwijl ze aan de originele prijs ook al verdienen. Dit nam ik dan ook maar van haar aan, ook omdat Hans dit ons ook verteld heeft.  
Wat hier zoal verkocht werd: bananen, tomaten, mandarijntjes, aubergines, uien, grapefruits, bonen, brood, kippen (ja inderdaad, levende kippen om zelf te slachten), water en rijst, heeeel veel rijst. Het aanbod op de markt viel me echt heel erg mee, ik had eigenlijk water, rijst en tomaten verwacht haha :P. Wat hadden we een aanzien op de markt, ik voelde me een soort attractie. In de middag heeft Sheila ons een rondleiding gegeven door het ziekenhuis. Wat was dit indrukwekkend, een soort van een open ziekenhuis met een binnentuin. In de binnentuin zaten voornamelijk vrouwen die moesten gaan bevallen of die net bevallen waren. Vrouwen komen vaak van heel ver weg en doordat ze eerder komen weten ze zeker dat ze op tijd komen voordat de weeën gaan beginnen. In Malawi is het gebruikelijk dat vrouwen alleen naar het ziekenhuis komen om te gaan bevallen en vervolgens ook weer samen met het kind op huis aangaan. 
We zijn op alle afdelingen geweest: Man en vrouw afdeling, kinderafdeling, obstetrie afdeling, chirurgie, poliklinieken, verkoeverkamer en de eerste hulp. We zijn op alle afdelingen geweest behalve op de TBC afdeling, hier mogen we niet komen wegens besmettingsgevaar. ’s Avonds hebben we met Raphael nog een super mooie rit gemaakt door de prachtige natuur van Muona. Het is heel erg afwisselend, heuvels, bergen, grote vlaktes en in de verte de bergen van Mozambique. We konden met z’n alle in een grote pick up truck van jawel 27 jaar oud. Ik stond er echt van te kijken dat een auto van 27 jaar oud het op zo’n terrein zo veel jaar vol kan houden. Het was echt een leuke rit. We zijn langs de jongens/meiden school opgereden, de kerk van de nonnen en het verblijf van de nonnen zelf. Hier heb ik echt van genoten, lekker de wind in de haren en genieten van de prachtige omgeving. 

Zaterdag 29-4-2017
Vandaag hebben we het redelijk rustig aan gedaan. ’s Ochtends zijn we met Trees naar de kindergarden gegaan. Dit is een plek voor kinderen (een soort dagbesteding) die nog te jong zijn voor school. Het leuke is dat het project van Trees is dat ze een kindergarden voor gehandicapten kinderen aan het bouwen zijn. Gehandicapten volwassenen en kinderen zie je hier heel veel. Ik vind het een mooi project van Trees, ook is er rekening mee gehouden om de kindergarden voor gehandicapten langs de kindergarden voor de normale kinderen te doen. Zo kunnen ze samen spelen en zo integreren ze met elkaar.
Merel en ik zijn nog op bezoek geweest bij Raphael en Adina (de vrouw van Raphael). We hebben hier wat gedronken en gepraat over de jeugd van Raphael en zijn bezoek aan Nederland. Hij vertelde ons dat hij vroeger leefde van soms wel 1 maaltijd per dag. Dit was Nzima: maisbloem met water. Dit moet altijd met iets er bij gegeten worden en als er dan niks bij was dan werd het eten vaak een dag opgeschoven en dan werd er een dag gewoon niet gegeten. Wanneer hij dit vertelde besefte ik me goed dat er op dit moment velen mensen leven zoals Raphael vroeger leefde. Merel en ik zeiden al tegen elkaar ik denk dat heel veel mensen hier leven zonder met als doel: gewoon zorgen dat er eten is, en het belangrijkste is overleven. 
Inmiddels is Raphael het hoofd van personeelszaken in het ziekenhuis en woont hij samen met zijn vrouw Adina in een mooi huis en houden ze heel wat dieren zoals kippen, een hond, een kat en ook een paar koeien. Zoveel respect dat iemand zich uit zo’n situatie zichzelf zo omhoog kan werken tot hoofd personeelszaken van een ziekenhuis. Hij vertelde ook verhalen over zijn meerdere bezoeken aan Nederland. Wat me goed deed was dat hij zei: “the Netherlands is beautiful but this is paradise”. 

Zondag 30-4-2017/ Maandag 1-5-2017
Deze dagen hebben we het lekker rustig aan gedaan en zijn we langzaam maar beetje Muona gaan leren ontdekken.
Dinsdag beginnen we dan eindelijk in het ziekenhuis, ik begin met mijn maatjes Annabel en Nina op de man/vrouw afdeling. Ik heb er zin in!

Leuk dat jullie me volgen en ik probeer zo snel mogelijk weer iets te laten horen!